Olá!
Daar ben ik weer en dit keer vanuit Portugal. Zoals de meesten van jullie weten, heb ik na een lange denkweg – ja, nee, ja, nee, ja, nee, jullie kennen mij – de keuze gemaakt om ”alles” op te zeggen. Mijn baan, mijn kamer (zowaar in onderhuur, maar het gaat om het idee), mijn leven in Nederland. Nu klinkt dit wellicht wat dramatisch, maar als je weet dat ik het woord ‘’zekerheid’’ heb uitgevonden, dan moet je ook weten dat dit een hele grote stap is voor mij. Dit leven heb ik (tijdelijk) ingeruild voor een leven in Portugal. Hoewel ik zeer dankbaar ben dat ik in Nederland ben geboren en een goed leven heb met fijne familie en vrienden om mij heen, drukt er iets op mij. Een gemis aan richting. Geleefd worden in plaats van leven. En na afgelopen zomer voor de zoveelste keer te zijn terugkomen van een vakantie waar ik weer even die vrijheid (in mijzelf) heb kunnen voelen, besloot ik dat ik het in 2024 anders wilde gaan doen. Kiezen voor mijzelf om de verbinding met mijzelf te versterken.
Uiteraard kreeg ik van velen de vraag of ik een blog bij zou houden. Nu is het inmiddels 18 januari 2024, ben ik al sinds 5 januari hier, maar hebben jullie nog geen blog gezien. Ik heb lang nagedacht en ik heb besloten dat ik ook dit deze keer anders wil gaan doen. Ik heb van mama twee boekjes gekregen; 1 welke kan helpen bij het vergroten van mijn zelfvertrouwen en 1 met lege pagina’s die wachten om gevuld te worden. En zo zorgt dat laatste boekje ervoor dat ik besluit om voor het eerst in mijn leven een dagboek bij te houden met daarin alles wat mij bezighoud. Normaal gesproken deel ik in mijn blogs wat ik heb gedaan, wie ik heb ontmoet, nog net niet iedere stap die ik heb gezet. Dit keer besluit ik met jullie delen uit mijn dagboek te delen. Het leven is veel meer dan dat wat je van buiten ziet. Het is tijd om eens een kijkje in mijn hoofd met jullie te delen. Misschien helpt het jullie ook op een bepaalde manier en ontstaat er een verbinding waarbij wij onze innerlijke bewegingen meer met elkaar kunnen (gaan) delen. Voel je uitgenodigd om dit inkijkje te volgen. Voel je uitgenodigd om ook jouw (gedachten)processen te delen. Veel leesplezier!
Ik word wakker en bevind mij in een andere omgeving. Bewust welteverstaan. Gisteren is het avontuur begonnen: ”Portugal en de zoektocht naar… mijzelf?” Ja, waar ben ik eigenlijk naar opzoek? Antwoorden, vragen, een bestemming, een invulling van dit leven. Er gaan veel gedachten door mij heen: ”Maandag begin ik ”echt”: Hardlopen, yoga, wandelen, schilderen, schrijven, het vrijwilligerswerk.” Ik merk dat ik van mijzelf meteen van alles moet en voel een bepaalde druk dat (ook) dit avontuur moet slagen. ”Wat ga ik doen om die gewenste antwoorden te vinden? Ik hoop dat ik in Februari al wel wat verder ben.” Ik laat de gedachten passeren. Ik probeer er zonder oordeel naar te kijken. Het komt wanneer het komt. Of niet… In het hier en nu is alles goed. Ik merk dat ik gespannen ben, ik voel de stress in mijn lijf. De tijd is daar om te ont-haasten. In de middag probeer ik met de bus in Lagos te komen om de eerste boodschappen te doen. Enigszins gespannen denk ik aan de woorden van een vrouw die mij gisteren hielp op Faro Airport: ”Welkom in Portugal! Je hebt al je spullen bij je, zie ik. Stap in en zie waar je uitkomt. Ga het avontuur aan.” Die woorden helpen. ”Relax Fleur, je hoeft nergens te zijn en je hebt geen haast. Hoe fijn is dat?!” Ondertussen krijg ik een berichtje van Caroline, van het vrijwilligerswerk, met de vraag of ik zin heb dit weekend samen een koffietje te drinken voordat wij elkaar aanstaande maandag ontmoeten. Voor jullie informatie, het vrijwilligerswerk heet Project Garden en is een soort natuur BSO met een Montessori kern voor kinderen tussen de 3-12 jaar oud. De kinderen werken aan projecten en kunnen elke ochtend zelf een project kiezen waar zij op dat moment behoefte aan hebben. In de middag is het vrij spelen. Er bekruipt mij opnieuw een gevoel van spanning. ”Waar gaan wij het samen over hebben? Wat als zij mij niks vindt? Ik moet een goede indruk maken, dan kunnen we misschien wel vaker dingen ondernemen.” ”12 uur morgen bij Mais Perto?” De datum is gezet. Zoveel gedachten die door mij heen gaan, de hele dag door. Met één duidelijke rode lijn: Ik mag wat liever voor mijzelf zijn, vertrouwen op dat ik een mooi mens ben. En zo heeft deze eerste dag eigenlijk meteen een mooie boodschap.