29-05-2024 __”Ik stap het vliegtuig uit, adem diep in en voel hoe de frisse lucht mijn longen bereikt. Een gevoel van thuis komen op Tasmaanse grond stroomt door mijn lichaam. Mijn gedachten leiden mij naar die ene keer dat ik de bus in Montréal uitstapte en precies zo’n zelfde gevoel ervaarde. Het was destijds een gevoel dat ik niet herkende; het was een stem binnenin mij die fluisterde ‘’dit is het, welkom’’. Een gevoel dat ik in Nederland nooit heb gehad. Dus terwijl ik de trappen van het vliegtuig afloop en de bergen in de verte zie oprijzen, weet ik dat ik twee bijzondere weken tegemoet ga…”
Als kind had ik al sterk het gevoel dat Australië mijn ‘’beloofde land’’ was. Toen ik in 2020 net voor covid voor het eerst in Australië aankwam, voelde ik mij vreemd. ‘’Is dit het?’’, vroeg ik mij af. Het waren destijds drie onrustige weken en hoewel ik genoot van het ontdekken van de steden, kon ik dat gevoel dat ik als kind had niet echt plaatsen. Begin dit jaar heb ik het land opnieuw een kans gegeven. Samen met mijn beste vriendin heb ik vier bijzondere weken beleefd in Australië; we hebben samen veel gezien, gedaan, gelachen en gehuild. Een verdieping van onze vriendschap zeker, met daarnaast de nodige onrust bij mijzelf die ik na afloop van de Camino in die vier weken van samen reizen maar niet echt een plek kon geven. Toen onze reis ten einde kwam en ik nog twee weken had om zelf rond te reizen, besloot ik naar Tasmanië te gaan. Dat was eigenlijk het enige gedeelte van Australië dat ik graag nog wilde zien. Australië is niet persé ingericht op wandelen en wat had ik dat gemist de afgelopen weken. Tasmanië is daarentegen met zijn bergen, meren, stranden en rotsen de ideale plek om te voet op verkenning te gaan en is daarnaast een van de laatste plekken op deze aarde dat nog echt oer is. Dat voelde ik; de onrust verdween en de rust verscheen. Als ik nu terugkijk, lijkt het alsof elke stap uitgelijnd was, al sinds dat ik kind was. Blijkbaar moest ik in Tasmanië zijn.
Toen ik vervolgens na vijf maanden terugkwam in Nederland met een rugzak vol herinneringen en bijzondere ontmoetingen, en daarnaast een gids vol persoonlijke ontwikkelingen, was dat wel even schakelen. Ik ging terug naar een land met als enige ‘’vastigheid’’ mijn kamer in Nijmegen. De rest kon ik opnieuw gaan inkleuren. Het gevoel dat ik terug moest naar Tasmanië liet mij echter niet los. Tegelijkertijd ging ik vol op in de dingen die ik deed. Ik kwam op een hele fijne werkplek terecht in het ziekenhuis, waarbij ik verdieping vond met collega’s én patiënten. Raakvlakken, ingangen en verbinding zien te vinden met mensen is wat mij voortbeweegt. Hierdoor werd het ziekenhuis de laatste plek die ik nodig had ter bevestiging van dat mijn kracht ligt bij het ‘’werken’’ met mensen. En zo begonnen de plannen zich te vormen… ‘’Wat nou als ik voor in ieder geval een jaar terug ga naar Tasmanië en daar, omgeven door rauwe natuur, mijn praktijk ga vormgeven?’’ Nu hoor ik sommigen (waaronder ikzelf) misschien denken: ‘’Hé, maar dat was toch je plan toen je in Portugal was?’’ Klopt, maar dat is er daar totaal niet van gekomen. Laten we zeggen dat er eerst andere dingen nodig waren voordat ik daadwerkelijk een eerste stap richting een eigen praktijk durfde te gaan zetten. En nu is het zover. Op moment van schrijven zit ik in Hobart, Tasmanië. De meesten weten van de route die hiertoe heeft geleid. Toch wil ik graag nog eens de achtergrond schetsen, misschien nog wel meer voor mijzelf. Opdat ik niet vergeet wat voor een bijzonder jaar dit is geweest. En hoewel het volledig anders is gegaan dan dat ik van tevoren had verwacht, is dit wel een jaar waarin ik volledig eerlijk naar mijzelf ben geweest: Ik heb namelijk mijn hart gevolgd in elke stap die ik heb gezet. En dat is het belangrijkste, vind ik, wat een mens kan doen. Zijn hart en innerlijke pad volgen.
Veel liefs,
Anne-Fleur